Zezwolenie na pracę a zezwolenie na pobyt czasowy z prawem do pracy – jaka jest różnica?

Zezwolenie na pracę jest dokumentem upoważniającym cudzoziemca z kraju trzeciego do podjęcia pracy w Polsce. Zezwolenie to wydaje Wojewoda na wiosek firmy, która zamierza zatrudnić konkretnego cudzoziemca. To pracodawca jest stroną w postępowaniu o wydanie zezwolenia na pracę. Po jego wydaniu, przedsiębiorca wysyła owe zezwolenie do swojego przyszłego pracownika, a ten przebywając jeszcze w kraju swojego pochodzenie udaje się z nim do polskiego konsulatu w celu wyrobienia wizy pracowniczej, na podstawie której przyjedzie do Polski. W zezwoleniu na pracę wskazane jest m. in. imię i nazwisko cudzoziemca, czas ważności zezwolenia, wymiar godzinowy pracy cudzoziemca, wynagrodzenie, miejsce wykonywania pracy czy stanowisko.

Nie w każdym przypadku cudzoziemiec potrzebuje zezwolenie na pracę. Obywatele Armenii, Białorusi, Gruzji, Mołdawii i Ukrainy mogą pracować i uzyskać wizę na podstawie oświadczenie o powierzeniu wykonywania pracy cudzoziemcowi. Obywatele Ukrainy mogą również pracować na podstawie powiadomienia o powierzeniu wykonywania pracy ob. Ukrainy. Akty prawne regulujące wykonywanie pracy przez cudzoziemców w Polsce przewidują również szereg innych zwolnień z posiadania zezwolenia na pracę, o których napiszę w kolejnych postach.

Natomiast zezwolenie na pobyt czasowy z prawem do pracy – tzw. zezwolenie jednolite jest dokumentem uprawniającym cudzoziemca do pobytu i pracy w Polsce. W związku z wydaniem tego zezwolenia cudzoziemiec otrzymuje kartę pobytu. W postępowaniu przed wojewodą o zezwolenie jednolite to cudzoziemiec jest stroną w postępowaniu. To on składa wniosek w trakcie pobytu w Polsce, w którym załącznik nr 1 uzupełnia i podpisuje pracodawca zamierzający lub zatrudniający już cudzoziemca. Zezwolenie to upoważnia cudzoziemca do wykonywania pracy w firmie określonej w treści decyzji, na warunkach w niej wskazanych, nie potrzebując dodatkowego zezwolenia na pracę o którym było w pierwszym akapicie.